اشعار

عـبــد خــدا و مــرد خــدا سیدالــکریم            مِـنّــا به نــزد آل عــبــا سـیــدالکــریم

در وصف دوست،حضرت هادی به غمزه گفت:           هستــی بحـق تو دوست ما سیدالکریم

بر سائل تو در حرمت  میرسد جواب            اینجا کجاست  کرب و بلا سیـدالکریم

تا دین خویش عرضه کنی برامام خویش            کی می شوی ز یــار جــدا سیدالکریم

مُلک ری است قبله ی دلهای فـاطـمی            اینجاست ملک خـون خــدا سیدالکریم

خونِ تو را اگرچه به مـقـتـل نـریختند            مــانـنـد سـیـدالـشـهـدا سـیـدالــکــریــم

اما بــرای مــردم دنـیــا تــو حـجـتــی            آری تـویــی تو حـجـت ما سیـدالکریم

قبر حسین بر سر و رویت خراب شد            یعـنی شـدی دوبــار فــدا سیــدالکــریم

یکبار تحت قبّه ی ویــرانــه ی حسین            یک بــار پیش پای رضــا سیـدالکریم

عمری گـریستی به تنِ پاره پــاره ای            آخــر شــدی شهیدِ جـفــا سیــدالکـریم

هرگز به زیر سم ستوران نــرفته ای            خنجر نخــورده ای ز قــفـا سیدالکریم

از روضه های داغ، تو دق کرده ای یقین            از کــوفــه تا به شــامِ بلا سیدالکــریم

دریــاب ای ولــیِّ خــدا اهــل درد را            ای نــایب الامــام الا سـیــدالــکــریــم

ما را وصال کرب وبلا گر نصیب نیست           هســتــیم پس دخیــل تو یا  سیدالکریم

مشهد نشد، قم هم نشد، قسمت شد اینجا            امشب هرآنکس آمده، دعوت شد اینجا

سیـد شدی، آقــا شدی، من هم گــدایت            بر ما ز پــا افـتــادگان نعمت شد اینجا

از بس حریمت بوی شهر کربلا داشت            قــائــم مـقــام دوم جـنـّـت شــد ایـنـجـا

جسم تو را پای "درخت سیب" بـردنـد            یعنی که با کرب وبلا قسمت شد اینجا

من زار قـبــرک کـمـن زار حُـسـیـنــا            بر اهل تهران مــایـۀ رحمت شد اینجا

شب های جمعه با نــوای عــرشی یار            منــزلــگــه سینه زن هـیـئـت شد اینجا

وقتی تـو از نـســل کــریــم اهـل بـیتی            گلدسته هایت مایه ی حیـرت شد اینجا

مگو بـدن، ز تن جـبـهه جان در آوردند           به جای اشک، جگر از نهان در آوردند

وطن پُر از گل پرپر شده است و عطرآگین           ز دشت لاله ز بس ارغــوان در آوردند

شما گـروه تـفـحّـص به خـاک بـنـویسیـد           دُر از خــزانــه این خاک‌دان در آوردند

زمین ز مین پُر و اینان ز من سفر کردند           ز آسـمـان سـر از این آستـان در آوردند

همـیـن تـبـار تـبّـری تـبـر به دوش شدند           دمـار از  بت و از بـتـگـران در آوردند

حرامشان که شکم‌پارگان فرصت جوی           تـنـور گـرم شـمـا بود و نـان در آوردنـد

و من به جَیب سر و سر به زیر کاین مردان           چه سـرفـراز سر از امتحان در آوردنـد

تو آمـدی و زمیـن در هـوای تو افـتــاد            و عـرش در هـوس خـنـده های تو افتاد
برای درک تـنفس در این جـهـان سیـاه            هــوای تـازه ای از ابـتـدای تـو افــتــاد

جهان شرک به خود آمد از بـزرگی تو            به گوش کعبه و بت ها صـدای تو افتاد
شکست طاق بلندی که عرش کسری بود            همینکه روی زمیـن ردّ پــای تو افـتـاد
و بعد ایـنکه خـدایـان به لـرزه افـتـادنـد            به ذهـن مـردم خـستـه خــدای تـو افـتاد
پس از نـگـاه سـیـاه و سـفـیـد اربــابـان            نـژاد عـشـق بـشـر در لـوای تـو افـتــاد
زمان شکـست زمـانی که آمـدی احـمـد            تویی که یک شبـه دنـیـا به پای تو افتاد
تو احمدی و به نور جـمـال تو صلوات
به هریک از برکات و کمال توصلوات
به احـتـرام مـحـمـد زمیـن تـبـسّـم کــرد            توآمدی وجهان دست وپای خود گم کرد
تـرک نـشـست به چـشـمـان آبـی ســاوه            هـمـینکه چـشـم تو بـر آسمان تـرنّم کرد
 فروخت گوشه جنت به شوق خال لبت            که آدمـی به هـوایت هـوای گـنــدم کـرد
هنـوز دختـرکـان زنـده زنـده می مردند            خدا به خلق تو بر خلق خود تـرحّم کرد
تو آمـدی، به زمیـن احـتـرام بـر گــردد            تو رحمتی که خدایت نصیب مردم کرد
خـدا بـه خـلـق رسـول گــرامـی خـاتــم            گـذاشت سنگ تـمـام و سپس تبـسّم کرد
تو احمدی و به نـور جـمال تو صلوات
به هریک ازبرکات و کمال تو صلوات
تو احمدی که خدا را به عـرش فهمیدی            شبی که غـیــر خـودت تا خدا نمی دیدی
کـنــار چـشـم تـمـام فــرشتـه هـای خــدا            فـراتــر از پر جـبـریــل عـشـق بـالـیدی
تو در ضیـافـت عـرشـی لـیـلـةالاســری            به طاق عرش خدا عکسی از علی دیدی
صــدای مـرتـضـوی عـلـیـست آن بــالا            که از زبــان خــدا عـاشـقـانـه بـشـنـیدی
تو در کـنـار عـلـی و فــروغ شمـشیرش            بساط کفر زمان را ز خــاک بر چـیـدی
برای خـلق بهشت این بهانه کــافـی بـود           به لحظه ای که به زهرای خویش خندیدی
بیا و کفر مجـسـم ز کـعـبـه بـیـرون کن            تویی که پـایـه گــذار جـدیـد تـوحــیــدی
تو احمدی و به نــور جـمال تو صلوات
به هریک از برکات و کمال تو صلوات

در آسـمـان چـشـم تـو رأفـت گـذاشـتند            آثــاری از طـلـوع مـحـبـت گـذاشـتـنـد

بـاخـلـقـت تـو ای هـمـۀ آبــروی خـلـق            مـنّـت ســر اهـالـی خـلـقـت گـذاشـتـنـد

تو آمــدی که ما هـمـگـی متـحـد شویم            نـام تو را مـنــادی وحــدت گـذاشـتـنــد

باران لطف تو همه جا را فــرا گرفت            در ابــر چـشـم های تو رحمت گذاشتند

اشـفــع لـنـای هـرشـب بــارانــی مــرا            در نــزد تو بــرای اجــابت گـذاشـتـنـد

روز ازل به پیش همه ... ایـهـا الـنـبی           روی ســر تو تــاج نـبــوّت گـذاشـتـنـد

از بــارش کــرامت بی حــد نـوشته ام

بر روی سـیـنـه نـام مـحـمـد نوشته ام

یــاایـهــا الـرســول دلــم را جــلا بــده            ای با صفـا صفـا به دل بـی صـفـا بـده

با دست خــالــی آمده ایم ایها الـکــریم            چیزی به ما تو محض رضای خدا بده

اینجا نشسته ام که بگــویم طبیب عشق           نـسـخــه بـــرای درد دل بــی دوا بــده

چشم تو خاک را به نـظـر کـیـمـیـا کند           رنـگــی به تـیــرگی دل سنـگ ما بـده

از ســائــلان هــرشب ایــرانــی تــوأم            رزق مــرا تــوسط مــوسی الرضا بده

حـتــی اگــر مـدیـنــه بیــایم شبانه روز           می خــواهم از تو تــذکــرۀ کربـلا بده

وقتش رسیده نــورِ ولی را نشان دهی

راه عـلـی و آل عــلـی را نـشـان دهی

ما شیعه ایم شیعـۀ سرمست حــیـدریـم            لب تشنگــان بــادۀ ســاقــی کــوثــریـم

مـحـشـر میــان جـمـع مـحـبــان فاطمه            ســایــه نـشـیـن چــادر خــاکـی مادریم

یک عمرما فقط به علی رو زدیم وبس            حاجت به پیش هرکس و ناکس نمی بریم

نام عـلــی که بر لبـمـان سبـز می شود            در بین مجـلـسـیـم ولــی جــای دیگریم

در صحن با صفای نجف سیر می کنیم            گوشه نشین مــرقــد سلـطـان محشریم

شیـخ الائـمـه چشمۀ جاری مرتضاست           ما پـیــروان مـکـتـب پُـربــار جعـفریم

نام مــرا خــدا همه جــا مبـتــلا نوشت

از شـیـعـیــان صــادق آل عـبـا نوشت

فََـلـک بـی تـاب عشـقـی آتشین است            مُــنــوّر آسـمـانـهــا و زمــیـن اسـت

چــراغ روشــن مــاه شــب افـــروز            به حیرت از دو نـور مه جبین است

مـبــارک بـر هــمــه مـیــلاد صادق            که با میــلاد پـیـغـمـبـر قــرین است

و صـــادق وارث عــلــم پــیــمــبــر            از او بـنـیــاد دانـشــگــاه دیـن است

مـنــزه طـیــنـت و خــوی مــحــمــد            فــروغ دیــن و قــرآن مـبـیــن است

چـــــراغ آســــمــــان آفـــریـــنـــش            و بـر دلــهــای ما نــور یـقـین است

کــلامــش پــرتــو لــطــف الــهـــی            زلال تــرجــمــان یــا و سیــن است

مــلائـک عـــاشــق دیــدار احـــمــد            و نــور دیــدگــان مـسـلـمـیــن است

و او در آفــریــنـش قــطـب عــالــم            رســول صادق و پاک و امین است

فلک خــم گـشـته در اکرام و تعظیم            که او تاج رســالت را نـگـیـن است

جهان خرم از این فــرخـنـده میــلاد            شمیم گـلـشـن و خُـلــد بــریــن است

بـیـفــکــن پـنـجــه در حــبــل الــهی            که بی شک مصطفی حبل المتین است

نــوشتــه بــر رواق عــرش با نــور            مـــیــان انــبــیــا والاتــریــن اســت

زمین پــرتــو فشان از نــور تـوحید            تــمــام آســمــان مــحــو زمین است

خـیـزیـد دو آیـیـنـۀ تـوحــیــد بـبـیـنـیـد           در مشرق یک صبح، دو خورشید ببینید

دو مـطـلع الانـوار درخـشـید، بـبـیـنـید           در عـیـد نـبـی بار دگر عــیـد بـبـیـنـید

عــیـد دگـری باز دل از خـلـق ربـوده

چون حضرت صادق به جهان چشم گشوده

امـروز گـشودنـد ز رحـمـت در دیگر           گردید عـیـان حُـسنِ خـدا منـظـر دیگر

از جوفِ حرم گشت برون حیدر دیگر           یــا آمــده مــیــلاد پــیــام‌آور دیــگــر؟

این عید جهان گستر شیعه است ببینید

میلاد شـشـم رهـبر شیعه است بـبـینید 

انـوار خــدا تــافـتــه بـر بـام مــدیـنــه           پـیـراهـن نـور است بـر انـدام مـدیــنـه

دل مـی‌بـرد از اهـل ولا نـام مــدیــنـه           پـیـچـیـده به گـوش همه پـیـغــام مـدینه

کامروز دمیده است به تن روح امامت

تـبریک که آمد به جهـان نوح امـامت

 این آیـنـۀ روی خـداونــد جـلـیل است           این گمشدگان را به خط نور، دلیل است

این بر علی و فاطمه پاکیزه سلیل است           این راهـبـر آدم و مـوسا و خـلیل است

این تـا ابـد استـاد اسـاتـیـد جهـان است

با آنکه عیان است، نهان است، نهان است

دانـش بـبـرَد سـجـده بـه خـاک قـدم او           تکـمـیل شـده فـیـض مـسـیـحا ز دم او

دریــای کـرم بــوده نـمـی از کـرم او           پـیــوسـتـه بُـوَد عِـلـم بـه ظـلّ عَــلَـم او

بر بـام سـپـهـرِ شـرفِ اوسـت سـتـاره

تا عـمـر جـهـان جـابر حیان و زراره

 انـفـاس مسیـحاست مسیحای نـسیمش           موسی «ارنی» گو شده در طور حریمش

دل مـخـزن اسـرار خـداوند حکـیـمش           تا حشر رسد بر همگان فیض عظیمش

دیـوار تــجـلای الـهـی اسـت رواقــش

طاق است میان همگـان مـؤمن طاقش

 بی‌مـنـطق او عـلم بریده است زبانش           روئیده گـل «عـلّـم الانسان» ز بیـانش

دائــم گـهـر عــلـم بــوَد ریگ روانش           علم است و ابوحمزه و حمران و ابانش

تـا حــشـر امیـران سخـن بـنـدۀ اویـنـد

تــنهـا نه هـمیـن بـنـدۀ او زنـده اویـنـد

این است که قرآن شده روشن ز کلامش           این است که برتر ز مقام است مقامش

این است که دانش شده مرهون قیامش           این است که داده‌است خـداوند سلامش

سر تـا قـدم آیینـۀ خیرالبـشر است این

دردانه شش بحر و یمِ شش‌گهر است این

 ای مـلک خـداونـد گـلـسـتان بـقـیعـت           دل‌هــا هــمــه زوّار بـیـابـان بـقـیـعـت

ارواح رسـل، سـاکـن ایـوان بـقـیـعـت           جنت همه یک گوشه ز دامان بـقـیعـت

هر زائر دلـداده که بـشـنـاخت شما را

از پـنـجـره‌هـای حـرمت دیــد خـدا را

مهر تو چو روح آمده در پیکـر جبریل           فــرش ره زوّار حـریـمـت پَـر جـبریل

هر شب حرم خلوت تو مشعر جبریـل           از روز ازل سـایۀ تو بـر سـر جـبریل

اوصـاف تـو را غــیـر خـداونـد نـدانـد

میثم چه سراید؟ چه بگوید؟ چه بخواند؟

رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را            دل رهـا شــده از مـحـنـت خــلایـق را

دلـی که پَـر زده تــا آسـتـان احـسـانـت            که غـرق نــور اجـابت کـنـی دقایق را

بر این کویر ترک خورده‌ی دلِ خـسته            بـبـار جـرعـه ای از کـوثــر حقـایق را

مُـریـد صبـح نـگـاه تو می بـرد از یـاد            مگر تـرنــم «قال الامـامُ صـادق» را؟

نـگــاه لـطـف تو آقــا به دل بـهــا داده            و با رضای تو دارم رضای خـالق را

تویی که ضامن صبـح سـعـادتم هستی

تویی که روشنـی هـر عـبـادتــم هستی

پُـر از شـمـیـم بهـشت است منـبرت آقا            بـه بـرکـت نـفــحـات مــعــطــرت آقــا

هــنــوز عـطــر مـلـیــح محـمـدی دارد            گُـلِ دمـیــده ز لب هـای أطـهـرت آقــا

شـبـیـه حـضرت خـاتـم مـدیـنـة العلمی            شـنـیــدنـی ست کـرامات محضرت آقا

و دیــده ایـم به وقت جـهــاد انــدیـشــه            هــزار مـرتـبــه ما فـتــح خـیـبـرت آقا

چـهـار هــزار حکـیم و فقیه و دانشمند            رهـیـن مـکـتـب انـدیـشـه گـسـتـرت آقا

نگــاه روشنت آقــا ستــاره پــرور بود

شکـوه بـی بـدل تو زُراره پــرور بـود  

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می شد            دلیل ها همه با عـشـق مـسـتـنـد می شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دل هـامـان            به پای درس تو هفت آسمان رصد می شد

خوشا به حال دلی که عـروج را فهمید            مسیـر روشـن تو از بهشت رد می شد

میـان آن هـمـه شـاگــرد شد سـعـادتمند            کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می شد

نفس زدی و جـهـان را حیات بخشیدی            تــجــلـیــات الـهــی الی الابــد می شــد

جـهـان نـشـسـتـه سـر سـفـرۀ روایـاتت

شهود می چکـد از جـلــوه زار میقاتت

ســر ارادت ما و غـبــار صـحـن بقـیع            همان حــریـم بهشتی همان بهشت بدیع

همان دیــار الـهـی که از نسیم خوشش            شده ست شهر مدینه پُـر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه ...» نمایان است            کرانه های کرامت چه بی کران و وسیع

گـدائـی حـرمـت اعــتـبـار هـر عـاشـق            امید ماست توسل در این سرای رفیـع

چه غـم ز غــربت دنیا و حسرت عقبا            نگــاه روشنـتــان تا بـرای ماست شفیع

کلید معرفت این جا ارادت و عشق است            سـر ارادت مـا و غـبــار صحـن بقـیـع

مگیـر از دل من یارب این سعادت را

گــدائــی حــرم اهـل بیت عـصـمت را

غـبــار مـقــدم تـو عــطــر آشـنــا دارد            بــرای دیــده ام اعـجــاز کـیـمـیــا دارد

گــدای خانه به دوش تــوأم قـبــولم کن            گـدای تو به جز این آستان کجـا دارد؟

دگر چه جای گــلایــه ز فـقـر می ماند            کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شـکـسـتــۀ من حــرف های نـاگفته            دل شـکـستــۀ مـن شــوق الـتـجــا دارد

کسی که بوده تمام وجـودش از جودت            در آستانه ات امشب دو خـط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به ســوی بقیع            همـیـشه حـسـرت دیــدار کـربــلا دارد

چه می شــود همۀ عـمــر با شما باشم

غبار صحن تو و صحن کــربـلا باشم

مدینه غرق صفا شد ز روی حضرت صادق           دمید عطر محمد ز بوی حضرت صادق

فروغ روی نبی را که مکه یافت درامشب          مدینه دیده دوباره ز روی حضرت صادق

شب درخشش خورشید آسمان علوم است          که نورمیدهد ازچارسوی حضرت صادق

ششم امام که بـاشد ضـمـیـر عـالم و آدم          مثال آینه ها روی به روی حضرت صادق

تـمـام فـقــه بود وامـدار مـکـتب فضلش          کمال عشق بود راز گویِ حضرت صادق

روایتی است کرامت از آن وجود مکرّم          حکایتی است شفاعت زخوی حضرت صادق

بسان زمزم و تسنیم و سلسبیل روان است          علوم آل محمد ز جوی حضرت صادق

ز کهکشان فضیلت طنین فکنده به عالم          خروش عدل علی از گلوی حضرت صادق

قـیام عـلـمی او چون قـیام سرخ حسینی          فکنده لرزه به کاخ عدوی حضرت صادق

کمر به کشتن او بست دشمنش چو نظرکرد          که هست غالب دلها به سوی حضرت صادق

فرشته جـستـه تقرب بهشت یافته رونق          ز قطره قطرۀ آب وضوی حضرت صادق

بود تجـلّی والشّـمس ز آن جمال مبارک          بود مفـسّر والّیـل موی حضرت صادق

چـراغ راهـنـمـای بـشـر به عـالم توحید          همیشه وقت بُوَد، گفتگوی حضرت صادق

کتاب جـابر حیان حدیث فـضـل مفـضّل          یکی است ز آن همه راز مگوی حضرت صادق

اگر به عـلم درخـشد، چو آفتاب، گرفته          ذُراره ذرّه ای از مهر روی حضرت صادق

حُـشام حشمت عـلـمی گرفته از حَشَم او          که کرده تر،لب جان ازسبوی حضرت صادق

بگو فلاسـفـه را تا بـرای درک حـقـایق          نهند رو به ره مهر پوی حضرت صادق

نـماز پـایۀ دین است و بود لـحـظۀ آخر          نماز و حرمت آن گفتگوی حضرت صادق

بخوان دعای فرج را به آرزوی اجابت          که بوده صبح فرج آرزوی حضرت صادق

شب دعـاست برای فـرج بیا که بخوانیم          خدای را همه بر آبروی حضرت صادق

قلوب شیعه حریمش بود ولی به بقـیعش          دل شکسته کند جستجوی حضرت صادق

نبین به قبرغریبش ببین که چشمۀ خورشید           بجوشد از افق خاک کوی حضرت صادق

خـدا کـنـد که صبـا بر مـشـام ما برساند          شمیمی از حرم مُشک بوی حضرت صادق

خـدا کند من آلــوده باز هم چو «مؤید»          سر نیـاز بسایم به کوی حضرت صادق

شب تجلّی عشق و عـقـیده است امشب           شب ظهور هزاران سپـیده است امشب

گلی به گلشن یاسین شکفته شد که فلک           نظیــر چـهـرۀ او را نـدیده است امشب

دمیــد صـادق آل رســول هـمچـون ماه           مـهـی که آیـنـه دار سپـیده است امشب

سپهر علم و فضیلت دوباره نورانی است           سـتـارۀ سـحـر مــا دمـیـده اسـت امشب

حـضور حضرت باقـر فـرشتۀ رحمت           برای عرض تهیـت رسیده است امشب

به "ام فروه" بیـا تـهـنـیت بگو که گلش           به مهد مهر و وفـا آرمـیده است امشب

به پاس مقدم این گـل نـثار کن صلوات           که درخور صلواتی حمیده است امشب

همان گلی که خدا را ستود و مرغ سحر           صدای زمزمه اش را شنیده است امشب

خـوشـا کسی که خـداوند عـاشقـانش را           برای خـدمت او برگـزیـده است امشب

ز بـاغ دانش او سـوی تـشـنـگان علوم           نسیم رحمت و دانش وزیده است امشب

همیشه پیرو این مکتب پر از نور است           کسی که جام ولایت چشیده است امشب

چو یاد اوست عبادت به یاد حضرت او           دلم به سوی خـدا پر کشیده است امشب

بیا و سـر به حـریـم مـقـدسـش بـگـذار           که مرغ دل به مدینه پـریده است امشب

بگو به خـلق «وفائی» چراغ دانش را           خــدا ز جــلـوۀ او آفـریـده است امشب

زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا           که رخت نور پوشاندند بر تن آسمـانها را

دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق           دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفلها

دو وجه الله ربانی، دو سـرّ الله سـبـحـانی           دو رخسار سماواتی، دو انسان خـدا سیما

دوعیسی دم، دوموسی ید، دوحُسن خالق سرمد            یکی صادق یکی احمد، یکی عالی، یکی اعلا

یکی بـنـیـانگر مکـتب، یکی آرنـدۀ مذهب           یکی انوار را مشعل، یکی اسرار را گویا

یکی از مکه انوار رخـش تابید در عـالـم           یکی شد در مـدیـنـه آفـتــاب طلعتش پـیـدا

یکی نور نبوت را به دلها تافت تا محـشر           یکی نور ولایت را ز نو کرد از دمش احیا

رسد آوای قـال الصـادق و قال رسـول الله           به گوش اهل عالم تا که این عالم بود برپا

یکی جان گرامی در دوجسم پاک و پاکیزه           دوتن اما چوذات پاک یکتا هر دو بی همتا

محمد کیست؟ جانِ جانِ جان عـالـم خلقت           که گر نازی کند، درهم فرو ریزد همه دنیا

محمد کیست؟ روح پـاک کـل انبیا در تن           که حتی در عـدم بودند بی او انبیا یک جا

محمد از زمانها پیشتر می زیست با خالق           محمد از مکان پیموده ره تا اوج اَو اَدنـی

محـمـد محــور عـالـم، محـمد رهـبــر آدم           مـحـمـد مُـنـجـی هستـی، محمد سیـد بطحا

محمد کیست؟ آنکو بوده قرآن دفتر مدحش           که وصفش را نداند کس به غیر از قادر دانا

محمد را کسی نشناخت جز حق و علی هرگز          چنان که جز خدا و او کسی نشناخت حیدر را

وضو گیرم ز آب کوثر و شویم لب از زمزم           کنم آنگه به مدح حضرت صادق سخن انشا

ششم مولا،ششم هادی،ششم رهبر، ششم سرور            که هم دریای شش گوهر بود،هم دُرّ شش دریا

صداقت از لبش ریزد،فصاحت از دمش خیزد            فلک قدر و ملک عبد و قضا مهر و قدر امضا

بسی زهّاد و عبّادند بی مهرش همه کافـر           بسی عالم،بسی عارف،همه بی نور او اعمی

دو خورشید منیر او هـشام و بو بصیر او           دوکوه حکمت وایمان،دو بحردانش وتقوی

مرا دین نبی، مهرعـلی و مذهب جـعـفـر           سه مشعل بوده وباشد،چه در دنیا چه درعقبی

در دیگر زنم غیر از در آل علی؟هرگز!           ره دیگر روم غیر از ره این خاندان؟ حاشا!

بهشت من بود مهر علی  و مهـراولادش            نه ازمحشر بود بیمم، نه ازنارم بود پـروا

سراپا عضو عضوم را جدا سازند از پیکر           اگر گردم جدا یک لحـظه از ذرّیـۀ زهـرا

از آن بر خویش کردم انتخاب نام میثم را           که باشم همچو او در عشق ثارالله پا بر جا

از بام و در کـعـبـه به گردون رسد آواز           کامشب در رحمت به سـمـاوات شده باز

بت های حـرم در حـرم افتاده به سـجـده           ارواح رُسُـل راست هـزاران پر پــرواز

کعبه زده بر عــرش خــدا کوس تـفـاخـر           مکه شده زیـبـا و دل افـروز و سرافراز

جا دارد اگر در شرف و مجد و جـلالت           امشب به سماوات کـند خــاک زمین نـاز

از ریگ روان گشته روان چشمۀ توحید           یا کوه و چمن باز چو من نغمه کند ساز

دشت و در و بحر و برو، جن و بشر و حور           در مــدح محـمـد هـمه گـشـتـنـد هـم آواز

هر ذرۀ کوچک شده یک مهر جهان تاب          هر قـطــرۀ ناچـیـز چو دریا کند اعـجـاز

جبرئیل سر شــاخــۀ طوبی چو قـنـاری           در وصف محمد لب خود بــاز کـنـد باز

جبرئیل چه آرد؟ چه بخواند؟ چه بگوید؟           جــایـی که خداوند به قــرآن کـنـد آغــاز

خــوبــان دو عــالــم همه حـیـران محمد

یک حرف ز مدحش شده ما کان محـمد

این است که برتر بُوَد از وهم؛ کـمالـش            جــز ذات الهی همه مـبـهــوت جــلالـش

رضــوان شده دلــدادۀ مــقــداد و ابــوذر           فــردوس بــود ســائــل درگــاه بــلالــش

والله قسم نـیـست عجـب گـر لـب دشـمن           چون دوست زهم بشکفد از خُـلق و خصالش

هرگز به نــمــازی نخــورد مُـهر قبولی           هرگــز، صلــوات ار نـفـرستـنـد به آلش

بی رهبـریـش خــواهــد اگـر اوج بگیرد           حتی ملک الـعـرش بـسوزد پر و بــالش

یوسف ببرد حُسن خود از یـاد گـر او را          یک منظره در خــاطــره افـتد؛ ز خیالش

این است همان مِهر درخشنده که تا حشر          یک لـحـظـه به دامن نـرسد گرد زوالش

گــل سبــز شــود از جـگــر شعـلـۀ آتش          در وادی دوزخ فتد ار عکس جـمــالـش

چـون ذات خــدای ازلــی لـیـس کـمـثـله          بــایــد که بـخــوانـیــم فــراتــر زمثـالش

ایجــاد بود قـبـضـه ای از خــاک مـحـمد

افــلاک بــود بـسـتـه بـه لــولاک مـحـمد

ای جان جهان بسته به یک نیم نگــاهت           دل گشته چو گل سبزبه خاک سر راهت

هم بــام فـلـک پــایـگـه قــدر و جــلالت           هم چشم مـلـک خــاک قـدم های سپاهت

عیـسـی بـه شـمـیـم نـفـسـت روح گـرفته           دل بسته دوصد یوسف صدیق به چاهت

دل های خدایی همه چون گوی به چوگان          ارواح مــکــرم هـمـه درمــانــدۀ جـاهت

از عــرش خـداوند الی فرش، به هر آن          هستـنـد همه عــالــم خـلـقـت به پنــاهـت

دائـم صـلـوات از طـرف خـالق و خلقت          بر روی سـفـیـد تـو و بر خــال سیـاهت

زیـبـاتــر و بــالاتــری از آنکه به بـیـتی          تـشـبـیـه به خـورشید کنم یا که به ماهت

ســوگـنـد به چشمت که رســولان الهــی          هستند به محـشر همه مـشتــاق نـگــاهت

زیبـد که کـنــد نــاز به گـلـخـانــۀ جـنّـت          خاری که شود سبـز در اطـراف گیاهت

این نیست مــقــام تو که آدم به تو نــازد

عــالــم به تو؛ خلاق دوعـالم، به تو نازد

صد شکر که عمری ز تو گفتیم و شنیدیم           هر سو نگریــدیــم گــل روی تو دیــدیم

هرجا که نـشـستـیم به بام تو نـشـسـتـیــم           هر سو که پــریــدیــم به بام تو پــریـدیم

عـطــر تو پــراکـنـده شد از هر نفس ما           هر گه به سر زلف سخن شانه کـشـیـدیم

ز آن روز که گـشـتـیــم ز مــادر متـولـد           از ماذنه ها روز و شب اسم تو شنـیـدیم

مرگی که به پـای تو بود زنــدگی ماست           ماییم که در مــوج عــزا عید سـعـیـدیــم

تا بـودن ما نــام مـحـمـد به لـب مــاست           روزی که نـبــودیم به احمد گـرویــدیــم

آب و گل ما را که ســرشـتــنـد ز آغــاز           آغــوش گــشــودیــم وصــالش طـلـبیدیم

ز آن بــاده که در ســورۀ زیـبــای محمد           اوصــاف ورا گـفـتـه خـداونـد چـشـیدیم

آن بــاده که از ســاغــر فیـض ازلی بود

سرچشمۀ آن کـوثــر و سـاقیش علی بود

روزی که عدم بود و عدم بود و عدم بود           نه ارض و سما بود نه لوح و نه قلم بود

تـسـبـیــح خــدا در نـفــس پــاک مـحـمـد           لب های عــلــی هم سخــن ذات قـدم بود

روزی کـه گــل آدم خــاکــی بـسـرشـتند           آدم به تــولاّی عــلــی صــاحـب دم بـود

از خــاک قدم های عــلــی کـعـبه بنا شد           او را نتــوان گـفـت که نــوزاد حرم بود

روزی که کرم بود دُری در صدف غیب           والله عــلـــی قــبــلــۀ اربــاب کــرم بـود

بر قلب علــی عـلــم خــدا از دل احــمـد           چون سیل خروشنده روان در دل یم بود

در بین رسولان که به عــالــم علم استند           نــام نـبــی و نـام عــلــی هر دو علم بود

در جــوف نبــی دیــد نـبــی حمد خداوند           با نعت وی و مــدح عـلی ذکر صنم بود

بـالله تـجــلاّی نــبــی مــطــلــع الانـــوار           والله تـــولاّی عــلــی فـــوق نـــعـــم بود

خلقت چو خــدا خـالــق بخـشنــده نــدارد

خــالـق چــو نبی و چـو عـلـی بنده ندارد

از خــالــق دادار بپــرسید عــلـی کیست           از احـمـد مخـتـار بپـرسید عــلـی کیست

جز شخص علی شخص علی را نشناسد           از حیــدر کــرّار بپــرسیـد عـلـی کیست

شمشیــر به دشمن دهـد و شیــر به قـاتل           از قــاتل خـونخــوار بپرسید علی کیست

با دار بـلا انـس بگیــریــد و در آن حال           از مـیـثــم تـمّــار بپــرسیــد عـلی کیست

در غزوۀ بـدر و اُحُـد و خـیبر و احزاب           از تیــغ شــرربـار بپرسید عــلـی کیست

از نخـلـۀ خـرمـا و در و دشت و بیـابان           از چــاه و شب تــار بپرسید علی کیست

از حجر و سعید ابن جـبـیـر و ز ابــوذر           از مالک و عـمـار بپرسید عــلـی کیست

جز فاطمه کس محرم اسرار علی نیست           از محــرم اســرار بپــرسید عـلی کیست

بگرفت به کف جان و سر و جای نبی خفت           از آن همه ایــثــار بپــرسیـد علی کیست

میثم چه در اوصاف علی گوید و خـواند

جــز حــق نـتــوانــد نـتــوانــد نــتــوانــد

روزی که شور عشق را تفسیـر کردند           ملک دل عـشــاق را تـسـخــیـر کــردند

هستی ز نـور تو منـوّر شد در آن روز           تـا آیــۀ نــام تــو را تــفــسـیــر کـردنـد

عکـســی ز رویت را نـشـان مهر دادند           خورشید را مـبـهـوت آن تصویر کردند

آوازۀ حُـســن تــو در آفــاق پــیــچــیــد           نام تـو را یـکــبـاره عـالـمـگـیـر کردند

روزی که آزادی به نام تو رقــم خورد           ابـلیس را در بند و در زنـجـیـر کردند

خــواب طـلائــی گــرفـتــاران غــم را           با روشـنــائـی  رُخت تـعــبـیـر کـردند

حـکـم شفـاعت را بدستت گر سـپُـردند           از تو به پــاس بندهگــی تقدیــر کـردند

می خـواستم در مَـقــدم تو هــدیــه آرم           نام مـحـمـد را به لب تــقــریــر کـردند

ای گــرمی طـبـع «وفائی» با قـدومـت          آیـات نـور و عـشـق را تـفـسیـر کـردند

آیــه آیــه هــمــه جــا عـطـر جنان می آید           وقتی از حُسن تو صحبت به میان می آید

جبرئیلی که به آیات خــدا مـأنــوس است           بـشـنـود مــدح تو را بـا هـیـجــان می آیـد

می رسـی مثـل مسیـحـا و به جـسـم کعبه           بـا نـفــس هــای الــهــی تــو جــان می آید

بسکه در هر نفست جاذبۀ تـوحیدی است           ریگ هم در کـف دستت به زبـان می آید

هرچه بت بود به صورت روی خاک افتاده‌ ست            قـبـلـۀ عــزت و ایـمــان به جـهـان می آید

با قــدوم تـو بــرای هــمــۀ اهــل زمـیــن           از سـمـاواتِ خــدا بـرگ امــان مـی آیــد

نــور تـوحیدی تو در همه جا پیچیده ست           از فــراســوی جهــان عـطر اذان می آید

عـرش مـعــراج؛ سـمـاوات شده محرابت

ملکـوتی ست در این جـلـوۀ عــالــم تابت

خاک از بـرکت تو مسجد رحـمــانــی شد           نــور تــوحـیــد به قـلـب بـشر ارزانی شد

خواست حق، جلوه کند روشنی توحـیدش           قلب پُر مِـهـر تو از روز ازل بــانــی شد

ذکر لبهای تو سـر لـوحۀ تسـبیحات است           عــرش بـا نــور نـگــاه تـو چـراغـانی شد

قول و افعال و صفاتت همه نور محض اند          نــورت آئـیــنــۀ آئــیـن مــسـلــمــانی شــد

به ســراپــردۀ اعـجــاز و بـقــا ره یــابــد           هر که در مــذهب دلدادگی ات فــانی شد

خواستم در خــور حُـسن تو کـلامـی گویم           شعر من عـاقبتش حسرت و حیــرانی شد

ای که مبهوت تو و وصف خطی از حُسنت           عقل صد مولوی و حــافظ و خـاقـانی شد

«از ازل پــرتــو حُـسـنت ز تجلی دم زد

عشق پـیـدا شد و آتـش به هـمه عالم زد»   

جــنّـتـی از هـمــۀ عــرش فــراتــر داری           تـو که در دامن خـود ســوۀ کــوثـرداری

دیــدن فـاطـمـه ات دیــدن وجــه الله است           چه نیازی است که تا عرش قدم بر داری

عالم از هیبت تو، شوکت تو سرشار است           در قـد و قــامت خود جـلـوۀ محشر داری

حسنین اند روی دوش تو همچون خورشید           اسـدالـلـهـیُّ چـون حضـرت حـیـدر داری

اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند           جـلــوۀ نــورٌ عــلــی نــور، مکرر داری

اهــل بیت تو هـمــه فــاتــح دل ها هستند

روشنی بخش جـهان، قـبـلـۀ دنـیــا هستند

ای که در هر دو سرا صبح سعادت با توست           رحمت عــالـمـی و نـور هدایت با توست

چـشـم امـیــد هـمـه خـلـق و شکوه کرمت           پــدر امـتــی و اذن شـفــاعـت بـا تــوست

با تو بودن که فقط صرف مسلمانی نیست           آنکه دارد به دلش نــور ولایت، با توست

بی ولای عــلــی این طایفه سـرگــردانـند           دشمنی با وصی ات، عین عداوت با توست

بایــد از باب ولای عــلــی آیــد هـر کس           در هوای تو و در حسرت جنت با توست

ســالیــانــی ست دلــم شـوق زیارت دارد           یک نگاه تو مرا بس، که اجابت با توست

کاش می شد سحــری طوف مـدینه آنگاه

نـجــف و کــرب و بــلا و حــرم ثــارالله

ای چشم عرشیان به زمین جای پـای تو            گــردون بـه زیــر ســایـۀ قــد رسـای تو

در آن زمان که حرف زمان و مکان نبود            آغــوش لامکــان بـه یـقیـن بـود جای تو

قرآن دهد نشان که بود روز و شب مدام            ذکـر خـــدا و کـار مــلایـک، ثــنـای تـو

آغــوش جــان گـشـوده اجابت در آسمان           از دسـت داده صبـر، بـه شــوق لقای تو

تنها نه مهر و مه، نه سماوات، نه زمین           گـشـتـنـد انـبـیـا هــمـه خـلـق از برای تو

تو بـحـر بـی نهـایـت حــقـی و هـم چنان           بــی انـتـهـاسـت رحـمـت بـی انـتهـای تو

هر بـرگ لالـه را بـه ثـنـایت قصیده ای           هـر بـلـبـلـی بـه بــاغ، قـصـیده سرای تو

موسی ز هوش رفته به طور از تکلمت           ریــزد مـسـیـح از نـفــس دلـــربــای تــو

حـبـل مـتـیـن عـالــم خـلقت شود به حشر         آرنــد اگــر به دست، نــخـی از ردای تو

بــاشــد گــل مــقـــدس آدم بـــدان جــلال          یک جرعه زآب جو، کفی از خاک پای تو

خیـل ملک که خلقتش از حاصـل تـو بود

قصدش زسجده، سجده به آب و گل تو بود 

تــوحیــد از کــلام لـطـیـفــت، روایـتــی           قرآن خود از صحیفۀ حُسنت، حـکـایـتی

محشر شود بهشت و جهنم، ریاض گــل           بگـشایــد ار بــلال تـو چـشـم عـنـایــتـی

روزی که انـبـیـا به صف حشر بگـذرند           جز رایت تو بر ســرشان نیست رایـتـی

گر نخل هـا قـلـم شود و بـرگ ها کـتاب           نَــبـوَد کتــاب مـنـقـبـتـت را نــهــایــتــی

جز طلعت منـیـر تو و عـتـرت تو نیست          در عــالــم وجــود، چـــراغ هـــدایــتــی

در حـشـر نـیـسـت راه نـجـاتـی برایشان          حتـی ز انـبـیــا نـکــنـی گـر حـمـایــتــی

در حشر، خلق را به شفاعت نیاز نیست           آیـد اگــر ز چــشـم بــلالـت کــنــایــتــی

جان جهان به پاش بریزم، اگـر کم است          خـواند هـر آنکـه از تـو بـرایـم روایـتـی

بیش از پـیـمـبـران؛ ستـم آمد به حضرتت          لبـخـنـدهـا زدی و نکــردی شـکــایــتـی

در مصحف جــمــال تو کــردیـم سیـرها          جــز آیــه هــای نــور نــدیــدیــم آیــتــی

ســوگـنــد می خــورم که ندارم؛ نـداشتم          غـیـر از ولایـت تـو و آلــت، ولایـــتــی

یک قطره زآب جوت به صد یم نمی‌دهم

یک تــار مـوت را بـه دو عالم نمـی‌دهم

نـام احـد کـه نـام خــداونـد ســرمـد است           میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم کـه گـشـت توبـه او نـزد حـق قـبـول           از فیـض «یا حـمـیـدُ بحق محمـد» است

بـا دیـــدن جــمـال تـو خــوبــان دهـر را           در دل امیـد بـاغ جــنـان داشتن بـد است

دست تو ظرف رحمت بی انتهای هـوست           هرچه خدا به خلق ببخشد، از این یـد است

مقصود باغ و لاله و حور و قـصور نیست           اهـل بهشت را سـر کوی تو مقـصد است

پیش از هبـوط آدم و حـوا بـه خـط نــور           دسـت خــدا نـوشت: محـمّـد مــؤیـد است

ذکـر خـدا و ذکـر مـلـک تـا قـیــام حـشر           پـیـوستــه بر شمـا صلـوات مـجـدد است

بـر سـر در بـهـشـت و جهنـم نـوشته اند           بغض تو نار و مهر تو خُـلـد مُخلّد است

تـفـسـیــر یـک حـدیـث ز مـیــم دهـان تو           بالله نـیـاز مـن به هـزاران مُـجــلّـد است

گـفـتـم بــه بــزم قـرب الهـی قــدم نــهــم           دیدم که نغمـۀ صلواتت خــوش آمد است

ای چــهــرۀ بــلال تــو بــاغ بـهـشت من

این میثم، این تو؛ آن همه افعال زشت من

در سـایـه سـار لطف شما پـا گرفته ایم            شکر خــدا کـنــار شما جــا گـرفـته ایم

از سـائــلان هـر شـبـۀ کــویتـان شـدیم            این درس را ز عـالــم بــالا گــرفته ایم

این نوکری و عرض ادب را به نزدتان            از گـوشـه چـشـم ام ابـیـهــا گـرفـته ایم

بعد از شـمـا که امـتـتـان چـند دسته شد            شـکـر خــدا که دامن مــولا گـرفـته ایم

همواره درب هر کس و نا کس نمیزنیم            ما رزق خود ز حضرت زهرا گرفته ایم

ما زیــر دِین نسل به نـسـل شـمـا شدیم            از دست زینب تـو شـفــاهـا گـرفتـه ایم

تا این که بین چـاه نـیافتیم، روز و شب            یک رشته از عبــای شما را گرفته ایم

این رشته ازعبای تو حبل المتین ماست

مُهـر غــلامی حسنت بر جـبـیـن ماست

وقتی که آمدی همه جـا غرق نــور شد            کم کم بساط عـشق خــداونـد جــور شد

وقتی تو آمــدی دل جَـدت جــلا گرفت            زیرا که لحظه های صفا و سـرور شد

وقتی تو آمدی همه جا بوی حق گرفت            شیطان و فتنه هاش از این خاک دور شد

با این که آخــر آمـدی امـا نـوشـتـه انـد            یک ذره خاک پای شما کــوه طور شد

یک ذره نور تو به دل آسمــان نشست            خــورشید و ماه بعد به جنس بلـور شد

آقا خوش آمدی و قــدم رنجـه کرده ای

برداشته خــدا ز رویش بــاز پـرده ای

آقــا گــدای کــوی تو دنـیــا شدند و بعد            این بردگان به لطف تو آقـا شدند و بعد

مـقـداد و بــوذر آمد و سـلـمـان کنار تو            هر یک برای خویش مسیحا شدند و بعد

حسرت به قلب خون شدۀ مادران نماند            بسیارشان که صـاحب لیـلا شدند و بعد

با نــازِ مـقـدم تو زمـیـن ســربـلـنـد شد            افتـادگــان به خاک، همه پا شدند و بعد

قبل از تو بــود بند دو عــالم گـره گره            تو آمدی و این گــره هـا وا شدند و بعد

پـیـغـمـبــران قـبــل تو از یـاد رفته بود            تو آمدی و زنــده و احـیــا شـدند و بعد

تو آمدی و نـسل تو شد نــور فــاطـمـه            مردم گدای حضرت زهرا شدند و بعد

برکــوی فــاطـمـه دل ما هم مـقـیـم شد

فــرزنـد اولش به دو عــالــم کـریم شد

رو کرد حق تو را که تو قرآن بیاوری            بـعـدش نــزول ســورۀ بــاران بیاوری

لطفی به ما شد و به نگاهت نوشته شد:            نــوری به قلب کشور ایــران بـیـاوری

می خواستی پُـلی بزنی سوی ما عجــم            گـفـتـی کـنار خویش تو سلمان بیاوری

گفتی به او که دین خدا حب حیدر است            باید عــلــی بـگــویــی و ایمان بیاوری

می خواستی که مست مِیِ کربلا شویم            گفتی ز نسل خویشِ تو سلطان بیاوری

تو آمــدی که هـمره نــور وجــود خود            نــور خــدای عــرش فــراوان بیاوری

ما را گــدای خــانـه ات آقـا حساب کن

مست شراب سـاقی خود بـوتــراب کن

حیدر محمد و تو خودت هم که حیدری            از کــل انـبـیــاء الــهــی تــو بــرتــری

آن قدر برتر است مقـامت که داده حق            مانند فــاطمه به تو دخـتــر، چه دختری

در وصف و در مقام تو این واژه کافی است            بـعــد از خــدا تــو لایــق الله اکــبــری

از روز اولی که تو پــا بر زمین زدی            فـهـمـیـده بــود جــد تو که تو پـیـمبری

آقــا به جان فــاطمــه و مـرتـضی بگو            روز جزا مرا به غلامی، تو می خری؟

شکر خدا که ما همگی مست حیـدریـم

شاگــرد درسِ عـلــم دبستان جـعـفریـم

خورشیـد چهـرۀ تـو برون از حـجــاب شد           بـا جــلــوۀ فــــروغ رُخـت ، آفــتــاب شـد

از شـرم نــور قـدسـیـت، ای مِهـر لایـزال           خـورشیــد تا که دیـد تو را در حـجـاب شد

تـا بـا خــبــر شـونـد همــه از شـکــفـتـنـت           در آفـــریــنــش از قــدمـت انــقــلاب شــد

از شــوکـت بــلـنـــد و رفــیــع قــدوم تـــو           کسری شکست و سقف مـدائن خــراب شد

آتـشـکـده شـگـفـت زده شد خـمــوش و باز           آتـش پــس از شـنــیـــدن نـــام تـــو آب شد

عــطـر بـهـشـتـی تـو جهـان را فـرا گرفت           هستی ز عطـر و بــوی تـو غرق گلاب شد

یـک جلـوه از تـجــلـّی نـور تـو در فــلـک           یک آســمــان ســتـاره و مـاه و شهـاب شد

آمـــد وجــود از تــو بـهـشـت مــحــمّـــدی           نـامـت بـه لـوح سـیــنــۀ تـاریــخ قـاب شـد

بـر خـدمـت مــقّـدس ایـن آســتـان رســیــد           پـیــک امـیــن وحـی کـه پـا در رکـاب شد

خــتـم رُسـل شـــدی و بـه آوای ســرمــدی           در انـبـیــا حضـور تـو فـصل الخطـاب شد

ایـمـان شکـفــتـه است ز خُلـق نــکـوی تـو           اســـلام از مـحـبّـــت تـو کــامـــیــاب شــد

چیــزی نـگـفـتـه انـد ز قـدر و فـضـیـلـتت           مــدحت اگر چه گـفـته به صدها کتـاب شد

ای کـشــتـی نـجــات بشــر، بـا حضـور تو           بـالله دعـای غــمـزدگـان مـسـتــجـاب شــد

تـا رنــگ و بـو دهـنــد بـه بـاغ مـحــمّـدی           گـل هـای وحـی در ره دیــن انـتـخـاب شـد

رو بـر تـو کـرد تا که وفائی ز شـوق گفت           کی سـائــلی ز درگـــه لـطـفت جــواب شد

عرشیان امشب زمین را لاله باران میکنند           خاک را خوشبوتر از زلف نگاران میکنند

این کویر خشک را بـاغِ بـهـاران میکنند           سنگ را رشگ نگین شهر یاران میکنند

روح خود را شستشو درچشمه ساران میکنند            مکّه را لبریز از صوت هزاران می کنند

آفــرینش فیض از دیــدار احـمــد می برد

کعبه امشب سجده بر خاک محمّد می برد

امشب ای امّ الـقــرا بر آفــریـنـش ناز کن           پای تا سر جان شو و آغوش دل را باز کن

روح شو پرواز کن پرواز کن پـرواز کن           دمـبـدم اعجاز کن اعجاز کن اعجــاز کن

مــدح خـتـم الأنـبـیـا آغــاز کـن آغــاز کن           نـغـمـۀ جان بخش ما کان محمّد ســاز کن

ای تــمــام آفــریـنــش بــوی احـمد بشنوید

یا مـحـمّـد یـا مـحـمّــد یـا مـحـمّـد بـشنـوید

نوری از خاک عرب قلب اروپا را شکافت           خنجری شد سینۀ تاریک دنـیـا را شکافت

سر زد از دامان کوه و سنگ خارا را شکافت            پیش تر از آفــریـنـش سینۀ ما را شکـافت

ای عجب دستی که از اعجاز، دریا را شکافت            شد برون از آستین و طاق کسرا را شکافت

مضمحل گردید دور سرکشّی و سر خوشی

یــافت پــایــان روزگــار تـیــرۀ آدم کُـشی

ای تـمـام انـبـیـا این جان و جانان شماست           جان و جانان شما و روح و ریحان شماست

ناخدا و کشتی و دریــا و طـوفان شماست           باغبان حـاصـل و بــاغ و گلستان شماست

اینکه مقصود شما در خطّ پـایـان شماست           اوّلین نور اولّین خــورشیـد تـابان شماست

آن خداوندی که این ارض و سما را خلق کرد

روز اوّل از طُـفـیـل او شـمـا را خلق کرد

اوست سلطان و شما یکسر وزیرش بوده اید           در خطاب و در کتاب خود بشیرش بوده اید

رؤیت حُسنش نکردید و اسیــرش بوده اید           غرق نور از جـلوۀ روی منـیرش بوده اید

یک به یک مرآت حسن بی نظیرش بوده اید           بین ادیــان و مـلـل دائـم سـفـیرش بوده اید

گر چه در اوج نبّوت دل به مهرش باختید

لحظه لحظه با شمــا بود و شـمـا نشناختید

آدم از خــال و خط او عـلّـم الاسما گرفت           نوح در امـواج طوفان دامن او را گـرفت

با ولای او خلیل از شعله در گُل جا گرفت            چشم یونس نور از او در ظلمت دریا گرفت

پور عمران خط از او در سینۀ سینا گرفت           ماه مریم بر فلک در کوی او مأوا گرفت

عشق او آتش شد و در سینۀ یعقوب ریخت

روی او را دید کز یوسف زلیخا میگریخت

حـبّــذا یـا آمــنـه امـشـب پـســر آورده ای           بر تـمــام عــالــمِ خـلـقـت پــدر آورده ای

عقل کل، ختم رسل، فخـر بشر آورده ای           یـا که بر پـیـغـمـبــران پیـغامبر آورده ای

آفــتــاب آفــریـنــش در ســحـر آورده ای           خـوبـتـر از خـوبـتـر از خـوبتر آورده ای

ذات پاک غیب را حُسن جهان آراست این

منجی عالم، ابوالـقاسم، ابوالزّهراست این

این پسر پیغمبران را برترین پیغمبر است           چون کتاب جاودانش کز کتب بالاتر است

عقل،جسم و او چون جان زنده اش درپیکراست            نــور اگر دریای موّاج است اینش گوهر است

ماه اگر ماه است با مهر رخش روشنگر است            حق اگر حق است این حق را کتابش محور است

با فــروغش روی ذات ذوالمنن را بنگرید

قصرهای سبــز شامات و یـمـن را بنگرید

آفـتــاب حـق در این قـصــر مُـشـیّـد آمــده           مـکّـه نـه؛ مُـلـک خــدا خُـلـد مُـخـلّـد آمـده

آخــریـن پــیـغــمـبــر دادار ســرمــد آمـده           بـا جــمــال کــبــریــا عـبــد مــؤیّــد آمــده

ای بــتــان کـعـبــه مـیــلاد مـحـمّــد آمــده           سـجـده بـر خــاک حــرم آرید احـمـد آمده

بتگران از چار سو گلبانگ احمد بشـنـوید

از بـتـان خود صــدای یـا مـحـمّـد بـشنوید

یا محـمّـد ای پـیـامت روح بخـش جان ما           هر کــلامت صد چـراغِ مکتب ایـمـان ما

پیشتر از ما به نامـت بسته حق پـیـمان ما           ما به فـرمان تو، هستی در یَدِ فـرمـان ما

عـتـرت و قــرآن تو قانـون ما میـزان ما           با تو کی پـایـان پـذیـرد خـطّ بی پـایان ما

امّت تو، مکـتـب تو هـمـچـنـان پـاینده باد

خط و مشی و اقتدارت تا قیـامت زنده باد

تو خدا را عبد و در دلها خـدایی می کنی           کشتی دل را به طوفان نا خــدایی میکنی

با جــلال کـبـریـایی کـبــریــایــی میکنی           امّت سـر گـشـته را تو رهـنـمــایی میکنی

بلکه با دست خـدا مشگــل گشایی میکنی           در دلِ بـیــگــانـگــان هـم آشـنـایی میکنی

اختیار خلقت از سوی خدا در دست تو است

جان میثم نه؛ که جانِ عالمی پا بست تو است

امـشب وجـود را شـرف دیـگــر آمـده            در جـلـوه آن جـمـال خــدا منـظر آمده

در شـام تـیـره مهـر جهـان گـستر آمده            دوران تـیــره گیّ و سـتـم بـر سر آمده

بر جنّ و انس و حور و ملک رهبر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

عـالـم محـیـط جـلـوۀ دادار سرمد است            ملک وجـود یـکـسـره خُـلد مُخـلّد است

هر سو که رو نهید عیان حسن احمد است            در جـلـوه آفـتــاب جـمــال محمّد است

از آفـتــاب بـر هـمـه روشـنـتــر آمــده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

امشب رُسُل رسول خــدا را صدا زنند            هر یک دم از ثـنــای محـمّـد جدا زنند

دست دعــا به دامن آن مـقـتــدا زنـنــد            بت ها به کـعـبه دم ز رسول خدا زنند

گـویـنـد بت شکن ز ســوی داور آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای بت گران تـرانـۀ تــوحـید سر دهید            این مــژده بـر تـمــامی نسل بشر دهید

از لـحـظـۀ شکستن بت ها خـبــر دهید            پـیـغــام از ولادت پـیـغــامـبــر دهـیــد

ظلمت رهــا کـنـیـد که روشـنـگر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای آفـتــاب جـلــوه نمایی مبارک است            ای حسن غیب پرده گشایی مبارک است

ای بزم شب فروغ خدایی مبارک است            ای بردگان طلوع رهایی مبارک است

دوران زورگـویی و طغیــان سر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

خـوبـان روزگــار حــقـیــر مـحـمّـدنــد            خورشید و ماه هر دو اسیـر مـحـمّـدند

پـیـغـمـبـران تـمـام بـشـیـر مـحـمّــدنــد            یک جـلــوه از جـمــال مـنـیـر محمّدند

او آفـتـاب و خـیــل رُسُــل اخـتـر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای آمنه تو خود صـدف دُرّ سـرمــدی            زین رتبه بر زنان دو عـالم ســرآمدی

بـنـت وهـب نه، مـام گـرامّـی احـمدی            اینک به خــود بـبـال که امّ الـمـحمّدی

هستی محیط نـور از این گوهــر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

این است آنکه بتکده زیــر و زبـر کند            زانگشت خویش مـعـجز شق القمر کند

خود را تـمــام عـمــر چــراغ بشر کند            شـام سیــاه عـالـمـیــان را سـحــر کـند

در دامـن تو مهرِ جـهــان پــرور آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای مکّه بر تو نـور محمّـد خجسته باد            بت هایِ شــرک با تـبـر او شکسته باد

پـیـونـد کـفـر بـا نـفـسِ او گـسـسـته باد            دستِ ستـمـگـران جهـانـخوار بسته باد

دستــی که دادِ عــدل ستــانــد بـر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

پـیـدایـش دو آیت ســرمد مبارک است            یک صبح را دو عید مؤّید مبارک است

در تـیــرگــی تجلّی احمد مبارک است            میلاد جـعـفـر بن محـمّـد مبارک است

دُرّی الـهــی از صــدف دیـگــر آمــده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

در چشم علم مشعل روشنگر است این            استاد کـل؛ ولّی خـدا جـعـفـر است این

آئـیـنـۀ حـقـیـقــتِ پـیـغـمــبـر است این            معصومِ هشتم است و ششم رهبر است این

آری خــدای را ششمین مـظـهــر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ما را بود هماره ره و رسـمِ جـعـفـری            مشی و مرام جعفری و عشق حیـدری

داریـم بـر تـمــام ملـل مجد و سروری            با چــارده چــراغ نـمــودیم رهــبــری

"میـثـم" در این مسـیـر ثـنـا گستر آمده

عـیــد امـام صـادق و پـیـغـمـبــر آمـده

ای رأفـت تـو رأفـت ذات خـدا رضـا            از پای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت ازآن رضاسـت که درعرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضارضا

هرکس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق            او بیـشـتر بـرد به درت الـتـجـا رضا
عیسی صفای روح گرفته دراین حرم            موسی سـتاده بر در تو با عصا رضا
از روضــۀ مـقدس تو می‌وزد نـسـیـم            تـا بـاغ خـلـد، با نــفــس انـبـیـا رضـا
جوشد ز بس اجابت ازاین آستان قدس            گم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گشوده بـرای خوش‌ آمدش            از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیـشتر ز خواندن اذن دخـول من            بر من نگـاه کردی و گـفتی بیا رضا
در کوی توزبس که رؤفی تو زائرت            داند ثـواب، اگرچه بیارد خطا، رضا
من شرم می‌کنم که بیایم در این حرم            تو می‌زنی مرا ز کـرامت صدا رضا
آید به گـوش دل ز طپـش‌های سیـنه‌ام            دائـم صـدای زمــزمـۀ یا رضـا رضا
در آسـتـان قــدس تــو انـگـار می‌کـنم            گـردیـده قـسـمـتم سـفـر کـربـلا رضا
نـشـنـاخــتم، امـام زمان زائـر تو بـود            کـردم سـلام و داد جـواب مــرا رضا
با آنکه شهـریـار هـمه عـالـمی، کسی            مـثـل تـو نیـست با فـقـرا آشـنـا رضـا
یک بار اگر کـند به خراسان زیارتت            بر بـازدیـد زائـرت آیی سـه جا رضا
اول به خُـلد فـاطـمـه گـویـد جواب او            هرکس صدا زند ز ره صدق«یا رضا»
مـولای من به جـان جـواد الائـمـه‌ات            دست مـرا بگــیر، بــرای خـدا رضـا
دست مرا گرفتی و سوگـند می‌خورم            آقـاتـری از اینـکه نـمـایی رهـا رضـا
زوارچون به سوی حریمت سفر کنند            باید که جان دهـند به گـنـبد نمـا رضا
هرکس به عمر خودشده مأنوس باکسی            «میثم» گرفته انس به مهـر شما، رضا